Oorlogsverhalen van het Skylum Team

Op bovenstaande foto ziet u het Skylum Team tijdens ons Bukovel Photo Camp in de zomer van 2021, een half jaar voor de Russische invasie. Sindsdien is het leven van iedereen op deze foto voor altijd veranderd. Ontdek de  verhalen van de mensen achter Luminar.

Op 24 februari dwong de grootschalige invasie van Rusland de Oekraïners om alles te heroverwegen en ter plekke levensveranderende beslissingen te nemen. Veel mensen zijn naar het buitenland geëvacueerd, velen zijn in Oekraïne gebleven om samen met de strijdkrachten en de lokale territoriale verdedigings-groepen ons land te verdedigen. Vandaag willen we u verhalen vertellen van enkele van onze Skylum-teamgenoten vanaf het begin van de oorlog, die tot op de dag van vandaag voortduurt. 

Maar voordat we dat doen, is er spannend nieuws dat we graag willen delen! Ondanks alles blijven wij ons voor u inzetten. Beetje bij beetje gaat ons team door met het verbeteren van de lijn van Skylum-producten. We zijn ongelooflijk trots om u te vertellen dat we deze week niet één maar twee nieuwe updates hebben geleverd: Luminar AI 1.5.2 en Luminar Neo 1.0.4. 

“Achter elk geweldig product staat een team van mensen. Ik heb altijd in de kracht van ons team geloofd. Hun toewijding en wilskracht om zelfs vanuit actieve oorlogsgebieden te werken is inspirerend voor mij, en ik wil mijn eindeloze dankbaarheid uiten. We zullen er alles aan blijven doen om ervoor te zorgen dat onze partners en gebruikers hun visuele verhalen kunnen vertellen.” — Ivan Kutanin, CEO van Skylum

U kunt alle verbeteringen aan Luminar AI en Luminar Neo bekijken op het Wat is er nieuw-gedeelte van de Skylum-website. We vinden troost in ons werk en we hopen dat u geniet van de nieuwe updates en geweldige foto's maakt..Ondertussen moedigen we u aan om de verhalen te lezen van de mensen die onder verschillende omstandigheden blijven werken om u product updates te brengen

Skylum Team's verhalen

Maryna Golovko, Software Engineer 

Bij Skylum ontwikkel en bouw ik Luminar op het Windows platform. In de afgelopen maand kan ik gerust zeggen dat ik een professionele multitasker ben geworden die onder uitdagende en stressvolle omstandigheden werkte. In slechts vier weken woonde ik in de regio Ivano-Frankivsk en Lviv in Oekraïne; Košice, Slowakije; Budapest, Hongarije; Lissabon, Portugal; en nu ben ik in Portimão, maar binnenkort ga ik weer verhuizen.

Op de ochtend van 24 februari werd ik wakker met het geluid van stromend water in de badkamer. Mijn man liep door het appartement om water te verzamelen. "Het is het begin", was alles wat hij zei. Ik ging naar het raam in de kamer van mijn dochter en zag explosies in de verte. Onze luchtverdediging schoot Russische raketten neer. Onder de ramen waren alle wegen van het Retroville-winkelcentrum verstopt met auto's - wegrijden was al onmogelijk. De hele dag was ik in shock: ik kon mijn spullen niet pakken, ik kon niet gaan winkelen en uitzoeken wat ik nodig had.

Na een slapeloze nacht bij mijn peetvader, gingen we naar West-Oekraïne zonder naar huis te gaan en zonder onze spullen. We hadden het geluk dat we meteen hotels gingen bellen en een kamer konden vinden, want 's avonds zat bijna alles vol. Na een week in West-Oekraïne te hebben verbleven, begreep ik dat we het gezin moesten scheiden (mannen kunnen het land niet uit), en ik stak Polen binnen met de kinderen. De Polen hebben ons zo hartelijk ontvangen! Ze gaven ons warme kleren voor de kinderen en gaven ons te eten. De Poolse douanebeambte zag dat we vier kinderen in de auto hadden en schonk een handvol snoepjes voor ze in!

Vanuit Polen gingen we rechtstreeks naar Košice. Dat waren zware kilometers, ook al vind ik autorijden heel leuk. Maar ik begreep dat het nodig was om de kinderen naar een veilige plek te brengen. Mijn ouders voegden zich bij mij en mijn twee kinderen in Košice. Ze hadden hun appartement niet willen verlaten en brachten een week in Kyiv door onder beschietingen, maar toen raakte een granaat een huis een blok verderop en besloten ze op de evacuatie trein te stappen. Mijn ouders zijn 65 jaar en hebben nooit een goede gezondheid gehad. Maar vanwege deze zinloze oorlog moesten ze een taxi nemen naar het treinstation van Kyiv vanaf de linkeroever, drie uur besteden aan het passeren van alle controleposten, vijf uur wachten op de trein op het station en een plaats krijgen in de wachtkamer alleen omdat ze tijdens alarmen niet naar het asiel renden. Daarna konden ze geen van de evacuatie treinen meer in, omdat alleen vrouwen met kinderen aan boord mochten. Ze slaagden er uiteindelijk in om in een koude vestibule van de trein te komen waar ze 15 uur zaten naar Uzhgorod, waar ze de grens overstaken.

Vanuit Košice besloten we door te reizen naar Portugal. De reis naar de luchthaven van Boedapest was een lange aangelegenheid en uiteindelijk kwamen we een behulpzame vrijwilliger in Boedapest tegen die ons weer te eten gaf en ons klaarmaakte voor de nacht in de wachtkamer. Maar ik kon niet meer slapen, dus ging ik werken. 's Ochtends vlogen we naar Lissabon en een paar dagen later bliezen de Russen het Retroville-winkelcentrum bij mijn huis op met raketten. De ontploffing sloeg alle ramen uit in ons appartement, dat zich in een gloednieuw gebouw bevindt. We zijn een paar maanden geleden verhuisd naar ons nieuwe appartement, nadat we een jaar aan renovaties hebben gewerkt en alles tot in het kleinste detail hebben doordacht. Vandaag zijn er naast regen en wind ook duiven ons appartement binnengekomen.

Een paar kiekjes van deze maand:

• De kinderen waren in Tatariv (regio Ivano-Frankivsk in Oekraïne) aan het spelen in de sneeuw. We vroegen hen: "Wat ben je aan het doen?" “Een bunker bouwen!” ze zeiden. “Hier is het zeker veilig!”

• Mijn dochter riep: "Hoe komen we uit dit spel?!" (Verwijzend naar onze nieuwe realiteit)

• Terwijl we vanuit Kyiv aan het rijden waren, vloog er vlak boven de snelweg een straaljager over. Het was doodeng.

• Een week later moest ik de derde verjaardag van mijn zoon noodgedwongen onderweg vieren 

Valerie Kryshchuk, Influencer Marketing Manager 

Normaal werk ik met influencers over de hele wereld om Luminar Neo te promoten. Ik ben op zoek naar nieuwe makers om met ons samen te werken en campagnes te lanceren op YouTube en Instagram. Tijdens de oorlog help ik Skylumers die vastzitten in gevaarlijke gebieden om hun steden en een nieuw thuis te vinden.

Toen de oorlog op 24 februari begon, was ik in Kyiv en werd ik wakker - samen met miljoenen Oekraïners - met het geluid van explosies. Ik bracht die ochtend uren door in een schuilkelder met mijn man en onze twee katten. Toen kreeg ik een telefoontje van mijn 19-jarige broer die de avond ervoor en om 5 uur 's ochtends werd verwelkomd door Russische raketten. Na 12 uur rijden van West-Oekraïne naar Charkov, zou hij daar de nacht doorbrengen, maar vanwege de bombardementen keerde hij om en bracht nog eens 20 uur door in druk verkeer, samen met andere mensen die probeerden te ontsnappen. Hij reed die dag langs Kyiv en kon mijn familie en de familie van mijn man helpen de stad te verlaten. Later die avond waren mijn man en ik, zijn moeder, zijn zwangere zus met haar man, en twee katten en twee honden in West-Oekraïne, waar we nu nog steeds zijn. We proberen te blijven werken en Oekraïne te helpen. Mijn werkruimte op dit moment is ofwel een bank in het huis van mijn ouders of de kleine boerderij van mijn grootvader in een dorp op 30 kilometer van de stad, met kippen, hanen en varkens buiten.

Bogdan Vasiliev, Marketing Generalist 

Ik ben een marketeer van ons paradepaardje - Luminar Neo. Ik werk samen met product-, engineering-, ondersteuningsteams en andere marketeers om onze gebruikers een betere product- en fotobewerking ervaring te bieden.

Ik heb Kyiv niet verlaten. De oorlog had betrekking op heel Oekraïne, dus het is moeilijk om je in welk deel van het land dan ook veilig te voelen. Ik bleef om mijn geboorteplaats te verdedigen. De eerste dagen sloot ik me aan bij de zogenaamde cyber troepen. Voor Skylum werkte ik met verschillende politieke krachten en ben ik op de hoogte van veel sociale technologieën. Samen met vrienden hebben we ons best gedaan. Maar de Russische propaganda bereikte zo'n absurd niveau, dat het moeilijk te verslaan is op het informatieve slagveld. Niets werkt, zelfs niet met mijn familieleden in Rusland. De vader van mijn oom weigerde naar zijn zoon te luisteren! Ze spreken niet meer met elkaar. Maar we geven niet op! Geloof niet dat het Russische volk geen schuld heeft. Elk van hen is zelfgenoegzaam. Ze steunen de oorlog.

Verder voer ik de dieren die opgesloten blijven in de appartementen. Veel mensen waren verrast door de oorlog en konden niet meer voor hun dieren zorgen, hun dieren moesten worden gered. Sommige eigenaren hebben bewust de beslissing genomen om hun huisdieren in de appartementen achter te laten en zijn naar andere delen van het land gevlucht. Ja, het is het lelijke gezicht van oorlog. Ik ben van plan een plek te vinden en een opvangcentrum voor de dieren te organiseren in de buurt van onze dierentuinpatrouille-organisatie en neem alle dieren daarheen. Het is gevaarlijk om door de stad te reizen, maar het is hartverscheurend om dieren te laten sterven. 

Olga Salkova, Marketing Content Manager 

Ik werk nu vanuit het huis van een vriend in Boekarest, Roemenië. Als contentmanager ben ik verantwoordelijk voor de productie van alle soorten marketingmateriaal: e-mails, banners, video's enz. Naast mijn reguliere taken heb ik collega's en hun familieleden geholpen bij het vinden van vervoer om Oekraïne te verlaten en huizen om in te verblijven in binnen- en buitenland. Hoewel ik fysiek veilig ben, ben ik mentaal uitgedaagd omdat het onmogelijk is om je gezond te voelen terwijl je thuisland in oorlog is.

Toen de oorlog begon, waren mijn man en ik op vakantie in Sri Lanka. Onze terugvlucht werd geannuleerd, maar we besloten toch dichter bij huis te vliegen. We zijn erin geslaagd om dit te doen met een verbinding in de VAE en vervolgens naar Boekarest. We besloten Sri Lanka te verlaten ondanks de over het algemeen goede omstandigheden omdat het voor ons onmogelijk was om een ​​normaal leven te leiden op een exotisch eiland. Het was de eerste paar dagen erg moeilijk, toen ik constant de locatie van mijn zus controleerde terwijl zij en onze moeder de grens tussen Oekraïne en Moldavië overstaken. Er waren veel Russen in Sri Lanka die het nog steeds naar hun zin hadden. Sommigen van hen steunden de oorlog van hun land, maar velen van hen kon het niets schelen. We zijn erin geslaagd om geen ruzie te maken, alleen omdat we er moesten zijn voor onze families. Mijn vader, de ouders van mijn man en onze kat zijn nog steeds in Kyiv. Net als veel van onze goede vrienden. Ik wil gewoon dat deze nachtmerrie voorbij is en we naar huis kunnen.

Yasia, Senior Affiliate Manager 

Op de ochtend van de 24e werd ik wakker door de oproep van mijn moeder: "Yasia, de oorlog is begonnen." Mijn man en ik verzamelden snel onze spullen, namen onze kat Jackie mee en vertrokken naar een klein stadje op 50 kilometer van Kyiv om ons bij onze familieleden te voegen. We hoopten dat het weg zijn van een grote stad ons zou helpen directe militaire aanvallen te vermijden. Maar al op de tweede dag realiseerden we ons dat we het mis hadden.

Vanaf de tweede dag van de oorlog zagen we voertuigen van de vijand net buiten ons huis rijden: gepantserde personeelswagens, tanks, vrachtwagens. Na een paar dagen begonnen de actieve militaire aanvallen - we konden explosies, geweerschoten, Grad-raketten horen ... Ik herinner me dat ik voor het eerst het geluid van de luchtaanval sirene hoorde. Het was zo eng. Ik belde mijn ouders om te zeggen dat ik van ze hield. Ik had het gevoel dat ik ze nooit meer zou zien.

Op de vijfde dag van de oorlog viel de stroom uit, en daarmee ook het internet en de mobiele verbinding. Dit waren de moeilijkste dagen. We konden onze dierbaren niet bereiken en zeggen dat we nog leefden. Ik herinner me dat ik met mijn man naar de klokkentoren van een plaatselijke kerk ging, omdat het de hoogste plaats in de stad. Daar was een signaal en het is ons gelukt om een ​​bericht naar onze familie en vrienden te sturen dat het goed met ons gaat. Voor mij was het het gelukkigste moment sinds het begin van de oorlog. 

Daarna begon de situatie te verslechteren. Russische soldaten bezetten onze stad, haalden de Oekraïense vlag neer en begonnen de stad door te trekken en op burgers te schieten! Onze buurman werd doodgeschoten door een machinegeweer terwijl hij net op de binnenplaats van zijn eigen huis stond. Dit was voor ons het breekpunt. Mijn man en ik besloten dat we er alles aan moesten doen om deze hel te verlaten. De volgende ochtend, nadat de troepen van de vijand voorbij waren, stapten we in onze auto en vertrokken. We begrepen hoe riskant het was - we wisten niet wat er in de stad gebeurde en welke wegen veilig waren omdat we al vijf dagen geen internet of mobiele verbinding hadden. Gelukkig hadden we geluk. Letterlijk tien minuten na ons vertrek zagen we een Oekraïens checkpoint. De jongens bij de controlepost suggereerden welke weg het veiligst was. We reden in één keer naar Lviv, over 500 kilometer, en een paar dagen later gingen we naar Kremenets.

Mijn hart is gebroken. Mijn ouders zijn nog steeds in Kyiv. Al mijn familieleden en vrienden zijn verspreid over het land en in het buitenland. Ik kijk echt uit naar het einde van de oorlog zodat ik iedereen kan zien en knuffelen.

Juli Dzhereleyko, Designer 

Ik werk nu twee jaar en ongeveer negen maanden bij Skylum. Voor de oorlog werkte ik als ontwerper, maakte ik allerlei visuals en in mijn vrije tijd schilderde ik foto's en maakte ik muziek. Nu werk ik vanuit huis, maar ik schilder niet meer. Ook heb ik aanvullend werk bij een vrijwilligersbataljon. Ik ben nu in Ivano Frankivsk, in het westen van Oekraïne. Het is hier rustig. Er zijn veel mensen en de etablissementen zijn open tot 20.00 uur. Ik ging op 26 februari van Kyiv met de trein naar Lviv en kwam toen hier. Mijn vrienden en ik namen deel aan het vrijwilligersbataljon van het hoofdkwartier van de Karpaten. We werken alleen in de stad Ivano Frankivsk. We trainen in alle disciplines. Soms patrouilleren we met de politie bij controleposten, in de buurt van het regionale staatsbestuur en het treinstation. Het is een uitdaging en ik zou nooit van mijn leven verwachten dat ik zoiets zou doen, maar ik ben blij dat ik mijn land kan helpen en de burgers kan beschermen. 

Taras Zemlyankin, Test Lead 

Ik ben hoofd QA bij Skylum, wat betekent dat ik verantwoordelijk ben voor het organiseren van allerlei producttesten en het vinden van de beste aanpak om deze te implementeren. Ook zet ik allerlei processen in om te voorkomen dat kritieke fouten in onze applicaties terechtkomen. We doen dit allemaal dankzij de inspanningen van ons Quality Assurance-team, dat bestaat uit tien mensen die veel van onze producten houden en vaak hun vrije tijd besteden aan het verbeteren van deze producten en het toevoegen van waarde voor onze gebruikers.

Tegenwoordig heb ik tijdens het werk constant de geluiden van vier kinderen op de achtergrond: piepen, schreeuwen, ruzie maken, huilen en onophoudelijk vragen stellen. Bovendien begrijpen drie van die kinderen de zin "Papa is aan het werk, bemoei je er niet mee" niet. Onder dergelijke omstandigheden worden managementvaardigheden getest, en als er voldoende geduld is, wordt het een harde maar effectieve school voor het 'polijsten' van vaardigheden op het gebied van organisatie, mensen beheer en conflictoplossing, samen met het vermogen om op tijd te luisteren en te spreken, waardoor win- doelpunten winnen. Maar ondanks deze leermogelijkheden mis ik het kantoor, waar ik me 100% kan concentreren en me aan mijn werk kan wijden.

Voor de oorlog woonde ik met mijn vrouw en vier kinderen in de buurt van Irpin. Op de eerste dag van de oorlog begrepen we niet wat er gebeurde. Ik geloofde het niet. Maar de reactie van de kinderen op de explosies bracht me terug naar de realiteit. Het was mijn vrouw die ervoor zorgde dat ik mijn spullen inpakte, ze in de auto zette en in de richting van de Chernivtsi-regio reed, waar onze familieleden wonen. Ik dacht dat het een goed idee was om ’s avonds te vertrekken om er ’s ochtends te zijn, aangezien onze Hyundai Accent sedan niet geschikt is voor zoveel mensen. Als je 's nachts rijdt terwijl de kinderen slapen, kun je zo'n beweging maken. Maar het bleek dat de reis naar Tsjernivtsi twee en een halve dag duurde, met mega files, uren koffie en gewoon staan. Als je het alleen doet, is het niet zo eng. Maar met vier kinderen, waarvan drie vijf jaar of jonger, is zo'n reis maken een echte test waarin je vecht om niet gek te worden. En die nachtelijke uren waarin de kinderen slapen, lijken een rust, ook al probeer je zelf niet in slaap te vallen en toch nog een stukje te rijden.

We vertrokken op donderdagavond en we kwamen op zondagochtend in Chernivtsi aan. Daar hadden we een paar dagen pauze, waarna we nog eens 1500 kilometer naar de grens met Roemenië reden, 10 uur wachten aan de grens tussen Oekraïne en Roemenië, vier uur wachten bij de grens tussen Roemenië en Hongarije en uiteindelijk in Gdansk, Polen belandden . We hadden geen idee wat het 'juiste' was om in zo'n situatie te doen. De kinderen veilig houden was ons enige doel. Nu zijn we in Gdansk en Skylum heeft ons geholpen hier een appartement te huren. Er zijn geen explosies, geen Russische fascisten, plunderaars en verkrachters. Fysiek zijn we veilig. Maar binnen in ons is leegte. En een wild verlangen om naar huis terug te keren.

Dit zijn slechts enkele verhalen van ons team. Elke Oekraïner heeft zijn eigen verhaal over hoe de oorlog hun leven heeft geraakt. Bedankt voor het lezen van de onze. Ook bedankt voor de constante lieve woorden van steun en donaties. Sta achter Oekraïne!

Er zijn meer hartverscheurende verhalen uit het echte leven van onze Skylum-teamgenoten. Als u toegang tot ze wilt aanvragen en wilt delen wat er in Oekraïne gebeurt, neem dan contact op met onze pers contactpersoon Anna Koval, hoofd communicatie, via [email protected]